Het "Western Supremacy Privilege"

Ik denk dat maar weinigen zich bewust zijn van de enorme privileges die we hier in het Westen genieten. De kreet "Dit is onze revolutie voor de vrijheid!", bij monde van een net geen twintigjarige op het illegale La Boum gebeuren in Ter Kamerenbos in Brussel, degouteerde me toen al, maar de afgelopen dagen puilt de krant uit van berichten waarbij lockdownfeestjes en de onvermijdelijke ontsnappingspogingen van de gesnapten, raveparties, en vooral de stelling dat "de rekker te gespannen staat" en er toch snel meer versoepelingen moeten komen - gedeeld door meerdere burgemeesters - centraal staan. De dikke, vette rode lijn door dit alles is dat niemand de beperkingen van onze vrijheden nog pikt, vanuit een egocentrisch als vanzelfsprekend aanvaard ideaal.

Bron: nos.nl

De manier waarop iedereen hier toch vooral vanuit zichzelf kijkt, is treffend voor het Westers individualisme. Meermaals is aangehaald, in nieuwsartikels, in onderzoek, in interviews met experten, dat men in het Oosten veel meer solidair is, al dan niet vanuit een opgedrongen regeringsregeling, van soms dictatoriale leiders, maar de regels worden wel breed geaccepteerd, gerespecteerd, en gewaardeerd. Het rekening houden met elkaar, zoals we dat aan het begin van de covid-pandemie, vorig jaar maart, meemaakten, was een beschamend kort leven beschoren. Hoe mensen, jeugd en ouder, nu tegen de regels aankijken, grenst aan arrogantie en egoïsme, en een flagrant negeren dan wel niet stilstaan bij hoe vanzelfsprekend wij alles hier vinden wat met onze vrijheid, rechten en onafhankelijkheid te maken heeft. Zijn wij dan werkelijk vergeten dat er ook zoiets bestaat als verantwoordelijkheidszin, altruïsme, solidariteit, empathie? Ik hoop van niet, maar na de krant vanochtend vrees ik ervoor.

Als ik dergelijke artikels lees, moet ik uiteraard denken aan mijn eigen situatie - zestien jaar terug van de ene op de andere dag job kwijt door chronische ziekte, geen perspectief tot ik uiteindelijk door het ziekenfonds voorgoed van de arbeidsmarkt geschrapt werd en de ene na de andere (toenmalige) vriendschap als sneeuw voor de zon zag verdwijnen, terwijl ik tegelijk moest accepteren dat mijn gezondheid nooit meer dezelfde zou zijn en ik voor de rest van mijn leven voorzichtig zou moeten zijn wegens mijn (intussen sterk) verminderde weerstand. Meer nog dan mijzelf voel ik voor de moeder die een aantal maanden geleden in de krant verscheen, in een artikel over de zelf gekozen isolatie omdat haar beide tienerkinderen het Ehlers-Danlos Syndroom hebben en de minste infectie per definitie dodelijk kan zijn. Ik denk aan de kansarme gezinnen in kleine behuizingen, zonder tuin, nu ook vaak zonder werk, en met de kinderen dikwijls thuis wegens het geharrewar rond de schoolmaatregelen. En ik word nog kwaad van de uitspraak door de CEO van Horeca Vlaanderen Matthias De Caluwe, dat zijn branche altijd als laatste in de rij van de versoepelingen staat. Mijns inziens blijven het de jongeren die achteraan bungelen, de jongeren en de chronisch zieken, als een vergeten groep die zelden in statistieken voorkomen.

En dat ge-"Revolutie voor de vrijheid"? Laat me niet lachen. Wat in Myanmar gebeurt, in Tigray, in China, in Turkije waar de vrouwen vogelvrij zijn verklaar, de dreiging nabij de Oekraïense grens - daar zitten de revoluties voor de vrijheid. De vrijheid om te leven, om te mogen zijn.
Ja, onze situatie is erg, een pandemie waarbij je nooit zeker kunt zijn of de lucht die je inademt, veilig is, ís erg. Maar ondergedoken leven en nooit zeker zijn of je het eind van de dag dan wel het begin van de volgende haalt, lijken me toch iets nijpendere kwesties. 
Bovendien zijn de redenen voor onze beperkingen, vanuit gezond verstand, perfect begrijpelijk en te aanvaarden: hoe meer mensen samenkomen, hoe meer virus in de lucht en hoe meer mensen besmet kunnen worden. Dat jongeren volgens bepaalde nieuwsberichten het effect van de besmetting voor zichzelf onderschatten - zij worden niet zo ziek, dus zij hokken lekker samen - kan ik natuurlijk niet beamen noch ontkrachten, maar hoezeer ik hun visie snap, in deze tijden kan er weinig ruimte voor begrip zijn bij speciaal georganiseerde feestjes/raves, waar het virus uiteindelijk het langst door danst van allemaal...

Noem mij naïef. Noem mij gevoelig. Maar ik raak er steeds meer van doordrongen hoe ver wij zijn beland van onze aangeboren drang naar verbondenheid, van waaruit de diepere menselijke emoties als vriendelijkheid, zachtheid en solidariteit voortkomen. Wij staan mijlenver van wie we als mens zijn. Wij zijn al eeuwenlang ingebed in een "Western Supremacy Privilege". En vaandel waar we eertijds trots mee zwaaiden in de koloniale tijdperken, een vaandel waarachter we ons nog steeds verschuilen vanuit een blinde overtuiging dat het Westen nog altijd beter is dan het Oosten - denk maar aan hoe neerbuigend er van bij het prille begin naar de vaccintechnologie van Rusland en China werd gekeken, los van de al dan niet bewezen efficiëntie. Denk aan hoe lacherig er werd gedaan rond de strenge lockdown-regels in Thailand, China en Korea. Het "Western Supremacy Privilege" doet ons stilaan de das om. Het komt als een boemerang terug in onze gezichten. Zolang de overheden, de meerderheden, de beleidsmakers blijven zwaaien met die vlag, zal er ook nagenoeg niks veranderen.

Ik ben me er dan ook zeer van bewust dat mijn woorden maar druppels water in de woestijn zijn. En toch hoop ik dat mijn woorden enkele andere mensen bereiken, die bereid zijn ook even stil te staan, te luisteren en te kijken - en vooral de woorden laten doordringen in plaats van ze zonder meer onder te sneeuwen in een golf van ontkenningen en protest. 

Wat elke IBD-patiënt kan beamen: er zijn te weinig toiletten

Het is pas nu een pandemie de hele wereld treft, de horeca finaal gesloten is en daarmee dus ook elke optie op een deftig toilet, dat de invulling van publieke ruimten grondig herbekeken worden. Het is pas nu gezonde mensen geraakt worden in hun kwetsbaarheid, en dus niet slechts dat "futiele" percentage zwangere vrouwen, chronisch zieken, ouderen en kinderen (in die volgorde) met blaas- en/of darmproblemen, dat de verontwaardiging betreffende sanitaire mogelijkheden blijkbaar meer gerechtvaardigd is.

Ik was zwaar in mijn wiek geschoten na het lezen van het artikel in De Standaard vandaag. Het raakt mij dan ook zeer persoonlijk. De realiteit heeft mij al sinds de diagnose van colitis ulcerosa, lang geleden in 1997, duidelijk gemaakt dat de aanwezigheid van sanitaire voorzieningen in de stad en bij uitbreiding publieke domeinen verre van vanzelfsprekend is. Het heeft mij er toen en nu nog steeds van weerhouden om op stap te gaan. Als er iets onvoorspelbaar is, dan is het die vermaledijde darmziekte, die zich uren naeen rustig kan houden, om dan, net als ik dolgelukkig aan het wandelen ben in mijn favoriete bos, van zijn tak te gaan maken. Dan is het hopen dat ik op tijd thuis geraak, dat het "maar" een kramp is, en ... de fietstocht naar huis lijkt dan uren te duren, en dan net wanneer ik de fiets holderdebolder in de garage neer pleur, knal, te laat. Niets zo verdrietig als jezelf te bevuilen als je al dik in de veertig bent. En bovendien op twintig passen van je eigen veilige wc.

Toen de cafés nog open waren, bleek een plotse colitis-opstoot op weinig begrip te mogen rekenen. Wie gebruik wil maken van het toilet, dient te consumeren. Ik herinner mij, toen ik nog in Gent woonde en de nood uitermate dringend was, ik eerst nog alles moest uitleggen aan de barman, terwijl intussen mijn onderbroek innig omarmd werd door de colitis. Dat ik daarna, met een slip vol opgepropt toiletpapier nog een drankje moest nuttigen omdat anders mijn toiletbezoek niet rechtsgeldig was, kan er bij mij nog altijd niet in. 

En ik geef toe: het is een lastige om te kunnen begrijpen, voor gezonde mensen voor wie dit soort problemen - gelukkig - de ver-van-hun-bed-show is. Voor mij, en al die darmlijders met mij, is het een dagelijkse realiteit, een extra last op vaak toch al zwaar beladen schouders, een levensritme en -invulling die al lang niet meer kunnen volgen met die van leeftijdgenoten die een gezond, bereidwillig meewerkend immuunsysteem in een dito lichaam hebben. Dat neemt niet weg dat begrip, in de brede zin van het woord, dus begrip voor de ziekte en wat die met zich meebrengt aan fysiek ongemak alleen al, maar ook begrip voor de individuele schaamte en kwetsbaarheid, dat begrip dus een hele fijne is voor IBD-lijders. Vanuit de gemeenschap, vanuit het beleid, vanuit de gezondheidszorg. Er wordt al te vaak lacherig over gedaan, en wellicht moeten de pipi-kaka moppen de eigen gêne over het onderwerp maskeren, maar deze ziekten zijn ernstig, per definitie dodelijk, en de behandeling heeft een niet te onderschatten impact op een toch al gehavend gestel.

Nu en dan een toilet op je tocht vinden - zonder consumptieverplichting, op een veilige manier, en zonder ongeloof op de gezichten van zaakvoerders die vooral aan hun omzet denken - zodat je met je ziekte ook eens wat verder kan dan je straat of je eigen koer, voelt dan echt als een beetje balsem op een niet-genezende wonde.

"Waarom we liever wegkijken van scheidingen"

Het is de titel van een artikel door Filip Rogiers in het De Standaard Weekblad van dit weekend. Ik wilde het eerst niet lezen; zelfs met een 'in vriendschap' beëindigde scheiding blijft het een worsteling om met de ex om te gaan, en het hem steeds moeten herinneren aan zijn vaderlijke verplichtingen is vermoeiend en stresserend. Maar ik las het dus toch, en jammer genoeg blijft, vanuit de visie van het welzijn van het kind, de dichotomie vechtscheiding=fout, vriendschappelijke scheiding=goed bekrachtigd. Het is echter helemaal niet zo zwart-wit. 

Ons huwelijk ging aan diggelen zodra ons kind er was. Mijn toen-nog-man bleek een manipulatieve, verwaarlozende narcist, iets waar ik pas ná de scheiding achter kwam. Hij trok al zijn aandacht van mij weg, leek te gaan voor het kind maar bleek dat kind toch vooral te zien als een middel om bepaalde status/doelen te bereiken in de familie/maatschappij. Als er niemand was om het te zien, liet hij mij huishouden en kind verzorgen, terwijl ik ook nog worstelde met twee chronische ziektes en een moeizaam herstel van de bevalling (emotioneel en fysiek). Hij zat dan in de zetel, Maffia Wars te spelen op Facebook en stiekeme contacten te onderhouden met allerlei mensen waar ik niet van mocht weten (quid het meenemen van de gsm naar wc en badkamer; het snel dichtklappen van het laptopscherm als ik te dichtbij kwam). Zijn eerste contact na dat aan zijn ouders over de geboorte van ons kind was naar een ex: "Zie je wel dat ik het kan?" Diezelfde ex van hem had me een paar jaar voordien aan een keuring onderworpen en me weinig subtiel en achter mijn rug afgekeurd, iets waar mijn toen-nog-man behoorlijk uitgebreid verslag over deed. 

Om maar aan te geven dat ons huwelijk bepaald niet over rozen ging en er genoeg rode vlaggen waren om te kunnen zien van op de maan - alleen kon en wilde ik ze niet zien, dit was wat ik gewend was, het niet gewaardeerd en ondergeschoffeld worden, ik kwam uit een mishandelend gezin en was als het zwarte schaap net niet buiten het systeem geplaatst. Het leven met mijn toen-nog-man was heel bekend, en daardoor vertrouwd en ... tja, goed.

De scheiding kreeg pas concrete vorm toen de situatie thuis dreigend en donker begon te worden. Het plan was aanvankelijk vaag geweest en ik bleef toch nog hopen dat er beterschap kwam, ondanks dat het verdomd veel begon te lijken op trekken aan een dood paard. Het was echter de niet nader te benoemen dreiging die van toen-nog-man uitging, toen hij begon te beseffen dat ik écht weg wilde. Ik had hem eerder gevraagd, gesmeekt, op mijn knieën en in tranen, om alsjeblieft, alsjeblieft te vertrekken, als hij me toch niet meer wilde en toch niet bij dit gezin wilde horen. "Ik ga niet weg", zei hij dan altijd vlak. Uiteindelijk leidde zijn toenemende gepest ertoe dat ik de knoop voor mezelf - en ons kind - moest doorhakken (en ik dus de slechterik werd in de kroniek van de aangekondigde breuk). Het was schrik voor mijn leven die me veel sneller dan gedacht dwong om op zoek te gaan naar een woning. 

De bemiddelaar die ik online vond, wilde ons alleen samen spreken. Ik was doodnerveus. Ik wist niet hoe hij zou reageren; Ik vertelde haar toch duidelijk dat hij totaal geen interesse meer had en dat ik bang was van hem? Toch moest en zou ze ons eerst samen zien. Je wilt niet weten hoe bang ik ben geweest, dat moment. Verbazend genoeg ging hij akkoord. De bal ging in december 2016 aan het rollen. Hij speelde de sjieke meneer, zorgzaam en zeer begaan. Zoals ik al keer op keer had gezien bij de drie relatietherapeuten, onze families, de vrienden. Kotsmisselijk werd ik ervan (nu nog). Omdat we toen nog uitgingen van de diagnose autisme die een psychiater hem had gegeven - een diagnose die ik nooit zwart op wit heb mogen zien, ik moest hem op zijn woord geloven - werd er bij de bemiddeling ook veel rekening gehouden met wat hij aankon als ons kind bij hem zou verblijven. Hij wierp ook steeds zijn werk op als beperking voor de 50/50 co-ouderschapsregeling. Dat ik chronisch ziek ben en misschien ook niet perfect in staat ben om langere tijd achtereen alleen voor een kind in te staan, wilde er bij hem niet in, maar bij de bemiddelaar dus ook niet. Zoveel aandacht ging naar zijn werksituatie en zijn autisme, dat ik me al snel weer ondergeschoffeld wist, en dat ook nog normaal vond. De 10/4 regeling was een feit.

Achteraf gezien ook beter. Vooral voor ons kind. Hij trok een 50/50 bij de vader niet - dat werd duidelijk na enkele pogingen, op verschillende leeftijden, omdat zijn vader hem zou beginnen behandelen op de manier dat hij mij behandelde: met een voldoende subtiele verwaarlozing dat het niet meteen opviel, en veel, veel gaslighting. Maar dat wisten we natuurlijk toen nog niet. 

Onze scheiding werd beëindigd in vriendschap, maar alleen omdat het venijn bijzonder sluw onderhuids wordt geleverd. Onzichtbaar voor mensen die het niet zelf gezien hebben, onzichtbaar vaak zelfs voor professionelen. Ons kind lijdt evengoed onder de scheiding, ondanks goede communicatie, ondanks professionele hulp. Weliswaar is de mate van het lijden net iets minder (?), maar de pijn en het verdriet blijven ook in zijn hart gebeiteld. De manier waarop zijn vader hem inzet om mij te raken, door kleine dingen die aanvankelijk onbelangrijk lijken maar steeds grotere, donkerdere proporties aannemen, raakt de zoon net zo goed, vechtscheiding of niet. Daar moeten we niet dwaas noch naïef over zijn. 

Ter info: onze bemiddeling verliep via een consulente verbonden aan De Scheidingsconsulenten. In een later gesprek, dat op mijn vraag gebeurde omdat de ex zijn verantwoordelijkheden als vader weigerde goed in te vullen, voelde zij wel aan dat hij zich mooier wilde voordoen dan hij was. Ze voelde mijn verwarring en frustratie net zo goed. En op beide heeft ze uiterst professioneel gereageerd. Ik ben haar daar nog steeds ontzettend dankbaar voor.

Dealing with trauma triggers - part 4

It goes beyond saying that a divorce triggers an awful lot. For me, it was not only dealing with a broken marriage, but confronting a person who had grown so similar in personality to my mother which made the decision to cut chords all the more difficult.

I use the words "had grown", but in hindsight the similarities were always there, occasionally flaring up like red flags which I willingly ignored. Although that is also not entirely true. The "willingness" is embedded in an intricately woven web of intrigue and betrayal, of shaming and blaming, of gaslighting, letting loose flying monkeys and stone-walling, of breadcrumbing and hoovering. You go from feeling in love and respected n a sudden rollercoaster down to feeling less than shit on his shoe. It is maddening. It is sickening. Because on one particular day you look into the mirror and you don't recognize the person looking back. 

Breaking up with narcissistic-manipulative people is one of the toughest things to do, especially when there are children involved. There have been many, many times I wished I could go no contact with him as I eventually managed to do with my parents. But sharing a son, and a lovely one at that, creates much more problems than merely the logistic ones. My waking-up call came years after the boy was born - I was trying really hard not to see the marriage had all too easily turned into a dead horse that did not wish to be pulled from its resting place. The negative energy of anxiety and anger which filled our house, was suffocating. Something had to give. Or rather someone. What I had been thinking, assuming all this time, came true. he pestered me out of the house, made me contact the divorce counselor and get everything arranged. Meanwhile, he could show himself off as the easygoing soon-to-be ex, who does not want to make things difficult. The outside world is a great stage. Often I wished the outside could peep inside our closed off home - to see that other side he saved just for me. And the child we share.

✿ by the time he comes back, he has absorbed all behaviours and visions his father holds. Particularly the ones regarding me. My son is defiant, angry, easily frustrated, and obnoxious. An altogether different boy I waved off only 4 days ago

I am very careful how to share this here. I do not wish to speak ill, primarily because this involves my son's father and I want to believe in the basic goodness of all, nor do I want to get my own words backfired at me through flying monkeys. There have been times already the child was used as some sort of leverage to get back at me. I'm sure it won't be the last time.

When we were first divorced, 3.5 years ago, he was still a little boy; the main issue for him was with whom and for how long he would be staying. He had trouble with the to-and-fro but tried really hard to adapt. There also was less trigger by his father. Things changed rapidly however, as the boy is growing and the image he held of his father is already crackling. Recently, when the boy has been over there, especially for a longer period of time, by the time he comes back, he has absorbed all behaviours and visions his father holds. Particularly the ones regarding me. My son is defiant, angry, easily frustrated, and obnoxious. An altogether different boy I waved off only 4 days ago and also pretty oblivious of his demeanor until I point it out to him. Usually this escalates to a huge argument in which he lets all of his anger free, sadly this anger is directed to himself. Because he then sees what is happening. He may be only ten, but he understands a terrifying lot regarding this messy situation. For me it is difficult, because I still want him to have a decently good relationship with his father. When I ask him how things went, he tends to reply "It went well. At least, as well as could be expected." And then he casts me this glance that holds between mockery and disappointment. He is very loyal, to both of us, but I can tell how much it hurts him his father is changing so rapidly towards him.

✿ Because this man tries to force himself into my space, be it through passive nonsense texts or his foot placed aggressively on my doorstep, when I make clear I will not allow him in, which, done by a man of his stature, is quite intimidating.

These struggles of my son affect me greatly. They trigger a lot from the past as well. There are frightening parallels between my own raising and the way my boy is treated by his father. And there are frightening other ways in which the child gets sabotaged or worked against in his thriving and growing. I do sense jealousy, I do sense competitiveness (the unhealthy envious kind), I do sense resentment towards me because I do not need him as much as I used to, thanks to my own therapy and my own inner work, and I do sense that he uses this resentment against the child. But those are ... senses which I cannot prove. I can only be on my guard, as I have always been, and re-assess my boundaries time and time again. Because this man tries to force himself into my space, be it through passive nonsense texts or his foot placed aggressively on my doorstep, when I make clear I will not allow him in, which, done by a man of his stature, is quite intimidating. And since he is erratic and unpredictable, there is no saying to what ends he will go to get what he is looking for. 

It takes a lot out of me. And I make mistakes all the time. It often feels as if I am the Fool trying to outsmart the Knight, but my therapist insists I do as I am, because I am on the right path. She made clear I am lucky to have gotten out in time. And that, to me, is all I need to know to keep going. No matter how many migraines or exhaustion flares I get. 

"In a land far far away, there was a huge black tree, and the spirit living there, was as vile as a hangry wolverine"

As a child I used to withdraw in my writing and drawing. I was good at it, I thought, despite the toxic comments my mother and brother would rain down on me whenever I finished some project. They accused me of living in a fantasy world, of not being able to live a normal life, of losing touch with what is real. I guess they were right, it just took me a couple more years to realise that what I was doing, was indeed escaping my life.

My stories, they were kind of a safe haven, a place where I could be me, and no one would judge me. My father loved it. He donated me his own typewriting machine, which I used until the S and the E no longer would do what they wanted to do. By that time, my father had bought a computer, an Atari, which I was allowed to use to write my stories.

My father was the one who had given me The Lord of the Rings when I was 12, because the books in the children's library were all read and returned. I needed new fuel for my ever expanding creative and highly imaginatively brain. And so dad borrowed The Lord of the Rings on his library card and handed it to me to read. It was not an option as such. He really thought I should read it. He loved reading himself, not the classical works in Flemish literature a Stijn Streuvels and Hendrik Conscience, but the science fiction of Tom Clancy and the fantasy of Roger Zelazny. 

Aside from the sketching art course he coaxed me on taking - against mother's will - handing me The Lord of the Rings was the best thing he ever did for me. Because after reading Tolkien, I was very much hooked and it was that book that drew me into creating the worlds I would use to flee in.

In the worlds I created, peopled with mages, dwarves, dragons, elves and whatnot, I could talk like I wanted, be who I wanted to be, decide whichever way to go, eat and buy and sleep on my terms. I could fall in love and the other person would love me back. I could have parents who cared - like the ones I invented as a ritual role-play before bed time, the parents who would come and save me. I was five or six when I first created them and I held on to that soothing ritual till I was about 12, when my brother caught me and made a fool of me. I never knew if he told my parents. In my stories I would have siblings who got my back and helped me deal with difficult situations. If I start a story with "In a land far far away, there was a huge black tree, and the spirit living there, was as vile as a hangry wolverine", I can choose if my hero will venture there or not. It is up to me to make it a horror story, Dean Koontz like, or a comical one in Terry Pratchett's style. I may add werecats, or green moons, or storms that rain flower petals. I am the one in control, and that means I can add to my Healing. 

✸ Aside from the sketching art course he coaxed me on taking - against mother's will - handing me The Lord of the Rings was the best thing he ever did for me. 

My drawing knew a similar course: Before the typewriter, I used to devour comic books and create my own comics, apart from drawing everything I liked or wanted to be or do, such as figure skating, ballet, princesses, green landscapes and huge suns shining. Faeries I drew most of all. I loved their beauty and their connection to nature and all creatures living there. I loved the idea of medicinal stones and herbs, and the weaving of spells to make things better. My faeries would be very cliché though, tall and slender, with wings and long dresses the way Walhalla strutted around in the Asterix and Obelix stories. When I started my own writing, I would add sketches to the story. Sometimes I would draw a scene merely to help me visualize it, so I could weave it into words. That, too, proved some kind of escape and a more direct one to be frank, because the sketch would draw me straight into the story, and I would sense my surroundings as if I was really there. I found, while writing Isangraille, the final part of my epic fantasy series Zerían's Curse, which was published in 2012, that this drawing out also put me on the path of Healing - the visualizing could detach me from the pain and the sadness, and help me focus on milder, lighter feelings that come with creating these scenes. (Because yes, despite my absurdly low self-esteem, I would feel proud of what I was able to do, even though it was pride wrapped in immense guilt.)

Up to this day, my creative mind has been saving me time and again from the feelings of despair that well up from the past. I am nowhere near the Healing end spot, but my Little Boat of Healing is getting me there. The time my laptop needs to actually get ready for writing, I fill with drawing little sketches of wisdom I would share with people in similar situations, i.e. dealing with trauma due to narcissistic abuse, and worsened by both toxic choices based on trauma and chronic illness. I weave in the wisdom I pick up from meditating, from Rumi, from Tara Brach, as well as the gentleness I receive from friends as Birgit and Ilse. The lovingkindness of good/best friends is an immeasurable necessity to rediscover your core, to re-see the golden and beautiful you that you have held imprisoned out of protective needs all those long years. And they are not to be taken lightly, because it truly takes special friends to keep supporting you, as trauma will pull you back in the trance of Fears and Darkness, for whatever reason. As I experience ever so often, I will get overwhelmed by grief and hold myself in trance, unable to step out of it. And even though these moments grow fewer as time passes, they do not lose their weight. Their heaviness is a huge burden on who I am trying to become - milder, kinder, more patient, less judgemental, and above all, more loving towards myself. I realize like no other the burden I pose to those few caring souls, willing to sacrifice their time and energy to help me see the light again, that fragile silver lining that, sometimes, I am too scared to see.

#gingerkittysketch
#littleboatofhealing

 

#blackkittysketch

The feeling of being a tremendous burden, that is absolutely trauma triggered, and that I am fighting every day. And I know I could not do this without the friends I came to know and re-know in these past few years. Of course, many left as well. Friends that were the loudest to yell they would stay forever and not be like those 'ignorants who are not willing to invest in you', as one of those put it. Trusting that not everyone is like this, proved to be the first important hurdle for me to take in re-connecting. Sketching my Black Kitty Sketch helped me a great deal, because those seemingly innocent and deeply recognisable illustrations proved to be a grateful medium to start discussions about friendship, caring, trauma and all those things that make us who we are today.

It is a great asset when you can add writing - if only a diary or a notebook for thoughts that linger - to the understanding and love that your friends give to you. Because your mind is in dire need for new pathways. New roads that lead to soft and kind destinations. And you deserve to be at peace. You deserve to have a mind that's bathing in light and warmth. It is also for that reason that I created the Black Kitty Sketch line, as well as the Ginger Kitty Sketch. Both are immerse deeply in a #littleboatofhealing vibe, each in their own way. But I feel they help me, even long after I created them, and so I am hesitantly convinced they may help others. Hesitantly, because I feel it is not my place to decide what helps another and what not. It's up to whatever you choose or feel you need. You are the one in charge for and of every aspect in your mental well-being. You just have to trust that deepest of the deep inside you, that spark of gold waiting to be re-discovered.

Dealing with trauma triggers - part 3

Healing from trauma is not easy. It is a daily struggle that can make you feel intensely alone and lonely. Because so few understand what you are going through. As with Fibromyalgia, and the sacrifices it forces you to make, only those who live(d) the same experience are able to grasp your reality, if only to some extent. 

It was my dear friend Birgit who first came up with the hashtag "little boat of healing", after I had mentioned it in one of my poems on Instagram. Since then I posted several very personal pictures on Instagram, and inevitably, I got judged for being too sensitive, too negative, too dark. I stepped away from social media then, wondering if I should continue. My primary goal for the posting was trying to help others in similar predicaments. I know I'm not the only one dealing with this kind of trauma. Instagram-friends acknowledged that, stating it is my account, and I decided what content comes on it. But after I threw myself into my pit of darkness, a response consciously triggered by my ex who is suddenly being the best dad ever and takes my son out to do all sorts of activities he knows I am unable to do, I stepped away again. I needed time to reflect on what is going on. Inside. My mind often feels too full to function correctly, I get lost in my own thinking. I now part of this is caused immense exhaustion of being wary all the time, of carrying the Fibromyalgia pain, of being at constant war with myself. I had just started a Ginger Kitty Sketch theme on #littleboatofhealing, raw sketches only, but I do feel the need to draw more elaborately, freely. Because as the posting I did on Instagram did help me find some order in chaos, so too does my drawing. To be able to put thoughts onto paper in the form of images that mean something to me as well as other people, is a great asset I am pretty proud of. And I do not pride myself on something easily. As a matter of fact, that is one of the side paths I know I need to walk, while trodding on that big path of healing.

✸ As Tara Brach asks in one of her guided RAIN meditations: What would happen if you did not talk to yourself like that? What would happen if you let those thoughts go, what kind of person would you be?

I am seeing more patterns of trauma response daily now. The way I try to compensate for my ex's erratic behaviour towards our child, so similar to how I tried compensating towards my mother for my brother's wickedness. The blaming myself after I fell into yet another trap of my ex's, the way I always blame myself after something went wrong, even if I had nothing to do with it. The shutting down completely when the Darkness arrives and the desire to cut loose every bond I still have, so similar to how I used to confine myself to my room, unable of any kindness towards myself or the world. The blaming of others for the way I feel, when in fact a lot of my misery is kept alive by myself. As Tara Brach asks in one of her guided RAIN meditations: What would happen if you did not talk to yourself like that? What would happen if you let those thoughts go, what kind of person would you be? I reflect on that a lot, both in my own RAIN meditations as throughout the day. I often think, regardless, I would be a much kinder and nicer person had the trauma never happened. If my mother had been able to muster up her own courage to seek healing of her own. Instead she turned my family against me and blamed me for being so miserable. Amongst the beatings and all the other psychological warfare, that is. But it would be easy to blame her, and it would not help me to step out of the trance of traumatic response, which is why I need to work on me.

✸ I had just started a Ginger Kitty Sketch theme on #littleboatofhealing, raw sketches only, but I do feel the need to draw more elaborately, freely. 

Ginger Kitty Sketch will surely help me. And I will, eventually, return on Instagram, but just not now. I really need to get myself back on the road to healing again, and that requires focus on myself. Not in a selfish way but in a kind and caring manner, so that my self can grow while healing from those cracks and dents caused by the past. I am not naive, I know I will never heal completely and the scars will ache and itch from time to time. But to be able to recognise the dynamics, to see the patterns, and to acknowledge my own responses to situations - without judging them and without judging me - is essential. Right now, this self of mine is far too fragile, too susceptible to what others think I should be doing. I lost my self for a long time, and now that I found it again, I will not risk losing that connection. I will still get into trance, I will make mistakes and get overwhelmed by the Fears and the Darkness. It is an inevitable truth. But with each day passing I am confident I will grow to see those experiences as opportunities to grow from. It is a long, winding road that will continue throughout the rest of my living days. But now I know, deep in my heart, that I will not have to walk it alone. 

Dealing with trauma triggers - part 2

It is a difficult thing, growing. Especially when you were brought up to believe you are worth less than a fly's crap on the wall. It also is difficult because of the flashbacks and the night terrors, and the overall need for being vigilant. To be wary all the time is exhausting. It likely caused my body to develop both colitis ulcerosa and Fibromyalgia. While the first chronic illness is well under control and poses no issue, except for the hospital meds drip every 8 weeks, the latter caused me to lose my job as a children's therapist. It robbed me of much more, socially and financially, as well as freedom and connectedness. And my EMDR therapist acknowledged the base of it is likely rooted in childhood trauma. Thank you so much, mother, and father, and brother, for so cunningly creating the opportunities for the Fears and the Darkness to move into my self.

My earliest trauma memory pinpointed at age 4, with my mother pinching my nose forcefully to have me eat cold and thickened in oatmeal porridge. I am wearing my beautiful red terry cloth apron, with a fir tree and a deer on it. And I only feel fear, a deep deep threat, when I think of that moment. At that time, my brother was. He was a terrible pain in the ass. He could be quite gentle, but had a streak to his character that was right down vicious and evil. In time, that streak grew to become his main character. My mother lost control over him as soon as he turned 4. And that must have triggered a lot of trauma in her own being - she herself was seriously abused during her own childhood, by seemingly everyone of her family, but most by her parents. 

✸ The Darkness was so suffocatingly strong, I could barely see where I ended and the Darkness began; I had turned into it. 

The Fears and the Darkness have ruled my life for as long as I can remember.
That is, until the divorce created a schism. 

Because that divorce symbolised me saying: I deserve better than to be treated this way. I did not deserve his narcissism poured over me every single day, my child did not either. I certainly did not deserve to live the rest of my days in fear of what would happen if *he* lost it. I have only a slight idea about what he is capable of, and I did not risk to wait to find out. 

This change in my normal proved essential for growth. As I mentioned, I went looking for help, in order to save myself. That can be understood quite literally. The Darkness was so suffocatingly strong, I could barely see where I ended and the Darkness began; I had turned into it. Being always short on funds, as I am disabled and financially dependant on the Government for welfare income, I had no money to get proper therapy, but also, I had ambiguous and even bad experience with four different therapists earlier (one I was appointed to by the Pain Clinic, 3 others were relationship counsellors who each sided with my ex and made me responsible for the health of our bond), so I did not want another classic therapist.

✸ It became clear that my trauma wanted out. Out of my system. Out of my mind.

I turned to a coach, for highly sensitive people (HSP). That step proved also major in me looking for alternative ways of healing. I went to see the coach only twice, and later also a couple of times with my child, who is HSP as well. It became clear that my trauma wanted out. Out of my system. Out of my mind. I looked for meditation apps, and re-invested in my yoga practice. Later I also contacted an EMDR therapist, to dig into the core of trauma - when covid-19 shut down life as we knew it, this therapy was helping me greatly and I even experienced alleviation of my Fibromyalgia pain, but it could not be continued, as EMDR demands safety in face-to-face contact. We scheduled a video conference but then she forgot to actually schedule it and I felt forgotten, and unimportant; trauma trigger, indeed. We were able to do the conference anyway, and I did mention how I felt, and why - she was a bit taken aback by it - but since then there has been silence, and I am afraid to reach out, fearing she does not have time for me; yes, trauma trigger again. I have no idea when I will have the courage to step out of that triggered thinking.

In the meantime, I focus on meditation and yoga, and I also dare to reach out to those special souls who have supported me for so long. That, too, is growing, if you ask me. Because with these friends, even though the Fear of Abandonment is still strong, I feel I can risk to be open. And with the RAIN meditation I am able to both acknowledge, allow and soothe the Fear.